‌

     Obok ogólnie pojętej sfery ruchowej, w tenisie stołowym należy zwrócić uwagę na szereg aspektów psychofizycznych. Złożoność dyscypliny, nota bene często uznawanej za jedną z najtrudniejszych do opanowania, wynika z konieczności pokonania wielu przeszkód o charakterze technicznym. Jednak czym więcej potrafimy, tym większą rolę okazują się odgrywać nasze umiejętności taktyczne, strategiczne oraz odporność psychiczna na towarzyszący w rozgrywkach stres. Grę w tenisa stołowego cechuje najwyższy poziom koncentracji, a połączenie obszarów technicznego i taktycznego wymaga z kolei wysokiej inteligencji intelektualnej (siły mentalnej) przy dużym wykorzystaniu pamięci proceduralnej i epizodycznej. W całym procesie gry, niezbędna jest zdolność do ciągłego „uczenia się” i dostosowywania do rozmaitych uderzeń, rodzaju nadawanych rotacji, tempa i siły. Na poziomie wyczynowym musimy nieustannie obserwować rywala, analizować zachowanie przy stole, poddawać ocenie jego umiejętności oraz potencjał tak, aby na ich podstawie móc przewidywać kolejne zagrania. Nasza zdolność do antycypacji, czyli uprzedzania intencji oponenta i uniemożliwianie mu tym samym wykorzystania swoich atutów, zależy głównie od adekwatności jego kompleksowej oceny. Chociażby z tego właśnie powodu często możemy zaobserwować, że zawodnicy, którzy spotykają się po raz pierwszy w turniejach „odkrywają swoje karty” znacznie wolniej, pozostawiając sobie najpierw przestrzeń do wzajemnego „studiowania się”.

‌

Wskazana powyżej złożoność dyscypliny, prowadzi jeszcze do innego istotnego wniosku, że aby móc doskonalić swój warsztat i urozmaicać grę konieczne jest spotykanie się oraz czerpanie od jak największej liczby innych graczy.  Należy mocno podkreślić, że rozwój pingpongowych umiejętności, nawet na poziomie amatorskim, osiągamy głównie poprzez obcowanie w grupie. Jakkolwiek zajęcia indywidualne są bardzo ważnym elementem treningu, tenis stołowy jest przede wszystkim dyscypliną społeczną.

‌

Do zobaczenia przy stole !

Rafał Suszycki