Top
Sprzęt do tenisa stołowego - Pingiel.pl
fade
3024
post-template-default,single,single-post,postid-3024,single-format-standard,eltd-core-1.1,flow-ver-1.3.5,,eltd-smooth-page-transitions,ajax,eltd-blog-installed,page-template-blog-standard,eltd-header-standard,eltd-fixed-on-scroll,eltd-default-mobile-header,eltd-sticky-up-mobile-header,eltd-dropdown-default,wpb-js-composer js-comp-ver-5.0,vc_responsive

Sprzęt do tenisa stołowego

        

          Do gry w tenisa stołowego stosuje się prostokątny stół o wymiarach: 274 cm (długość), 152,5 cm (szerokość), 76 cm (wysokość blatu na ziemią). Stół powinien być rozłożony poziomo, równolegle do powierzchni podłogi. Powierzchnia stołu może być wykonana z dowolnego materiału, ale musi zagwarantować równomierne odbicie piłeczki w każdym miejscu. Wymaga się, aby standardowa piłeczka upuszczona z wysokości 30 cm osiągnęła po odbiciu poziom 23 cm. Powierzchnia stołu powinna być w jednorodnym, ciemnym, matowym kolorze i mieć zarysowaną wokoło linię brzegową o grubości 2 cm. Pole stołu jest podzielone na dwie równe części za pomocą siatki, zawieszonej na wysokości 15,25 cm. Ponadto, do gry podwójnej (debla, miksta) każda z połówek stołu podzielona jest jeszcze na dwa mniejsze prostokąty za pomocą linii o grubości 3 cm.

Table

Rys. 1 – Wymiary stołu to tenisa stołowego

­

Zgodnie z wymaganiami sportu wyczynowego (przewidzianymi dla drużyn superligi), stół powinien zostać umieszczony w polu prostokątnym, nie mniejszym niż 14 m długości, 7 m szerokości i 5 m wysokości, przy czym Polski Związek Tenisa Stołowego dopuszcza rozgrywanie gier na polu gry o wymiarach 12 m długości i 6 m szerokości. Natężenie światła, mierzone na wysokości powierzchni gry, winno wynosić przynajmniej 600 luksów i być równomierne nad całą powierzchnią gry i przynajmniej 400 luksów wszędzie na obszarze pola. W rekreacyjnym uprawianiu tenisa stołowego, normy te nie muszą być oczywiście przestrzegane, aczkolwiek trzeba przyznać, że nawet początkujący amatorzy potrafią docenić tak komfortowe warunki.

Jeśli chodzi o podłoże, to najlepiej sprawdzają się podłogi drewniane, niezbyt śliskie, ale też niezbyt tępe – umiarkowany poślizg obuwia jest wskazany, gdyż redukuje obciążenia, na jakie poddawane są stawy kolanowe w trakcie wykonywania dynamicznych przemieszczeń. W najwyższych klasach rozgrywkowych i turniejach rangi międzynarodowej często wykorzystuje się dodatkowo specjalne wykładziny do pokrycia nawierzchni.

W tenisa stołowego gramy piłeczkami okrągłymi o średnicy 40mm, wykonanymi z celuloidu lub plastiku. Te ostatnie zastępują w ostatnich latach piłeczki celuloidowe ze względów m.in. ekologicznych. Dopuszcza się kolor biały lub pomarańczowy, ale piłki muszą być matowe.

Najważniejszym, a można by rzec wręcz osobistym wyposażeniem każdego tenisisty stołowego jest jego rakietka. Składa się ona z drewnianej deski oraz oddzielnie nabywanych i naklejanych za pomocą specjalnych klejów okładzin. O ile jedna deska potrafi służyć nam przez wiele lat, to okładziny konsumują się w proporcji do ilości odbytego treningu. Najbardziej wymagający zawodnicy wyczynowi potrafią zmieniać okładziny co kilka tygodni, podczas gdy przeciętnemu amatorowi jeden komplet może wystarczyć na rok czasu lub znacznie więcej. Wiele zależy od stylu gry oraz indywidualnej wrażliwości zawodnika na utratę początkowych parametrów. Na poziomie zaawansowanym, pogorszenie właściwości okładzin może negatywnie wpłynąć nie tylko na skuteczność gry, ale nawet całkowicie uniemożliwić wykonanie niektórych zagrań (na przykład flipa backhand’owego z krótkiej piłki, który wymaga od okładziny optymalnej przyczepności).

W zależności od swojej struktury wyróżniamy cztery rodzaje okładzin. Zostały one uszeregowane poniżej wg malejącej przyczepności:‌

a) okładziny gładkie ofensywne – służą zasadniczo do gry ofensywnej, umożliwiają nadawanie piłeczce ekstremalnie dużych rotacji, co dla grających nimi jest w pewnym sensie „bronią obusieczną”, gdyż niewielkie niedokładności w kącie ustawienia rakietki przy odbiorze rotacyjnych zagrań prowadzą nieuchronnie do błędów;‌‏

b) okładziny czopowane krótkie – okładziny te są stosowane przez zawodników opierających swoją grę głównie na „bloku” i „zbiciu” stojąc blisko stołu; są one zdecydowanie mniej wrażliwe na rotację przeciwnika, jak również nadanie rotacji za pomocą takiej okładziny nie jest niemożliwe;

c) okładziny czopowane długie – w stosunku do poprzednio wymienionych ich powierzchnia styku z piłeczką jest jeszcze mniejsza (czopy długie mają mniejszą średnicę), przez co uzyskujemy pewnego rodzaju niezależność kąta ustawienia rakietki od rotacji przeciwnika; okładzinami czopowanymi, zwłaszcza długimi zdecydowanie łatwiej jest odbierać nieczytelne serwisy, nie mniej jednak, będzie to w większości wypadków odbiór pasywny, czyli oddający inicjatywę drugiej stronie. Dlatego też okładziny te znajdują uzasadnienie u zawodników grających stylem obronnym, którzy zaraz po odbiorze odsuwają się od stołu w kierunku II strefy w celu przyjęcia pozycji obronnej i umożliwienia sobie odebrania potencjalnie silnego ataku;

d) okładziny gładkie typu anty-topspin – ich powierzchnia jest zupełnie śliska i tak jak długie czopy, w minimalnym stopniu reaguje na rotację. Okładziny te, powszechnie zwane „Antkami”, są jednak od lat coraz rzadziej spotykane wśród miłośników ping ponga, głównie ze względu na swoją „lepszą alternatywę” w postaci długich czopów. Zawodnicy są zgodni, że gra długimi czopami powoduje więcej „zakłóceń” w grze i jest znacznie mniej czytelna dla przeciwnika.

Światowi producenci sprzętu do tenisa stołowego dostarczają te same okładziny zwykle w kilku wariantach, różniących się między sobą jedynie grubością zastosowanego podkładu. Stosując okładziny cieńsze, decydujemy się na trochę większą kontrolę lotu piłki kosztem możliwej do uzyskania szybkości, bardziej wyczuwamy samą deskę. To głównie podkład nadaje okładzinie sprężystość, dzięki czemu możemy mówić o większej lub mniejszej dynamice uderzeń. Grając cienką okładziną wyraźniej wyczuwamy różnicę w odbiorze serwisu, łatwiejsza staje się również obrona podcięciem. Zawodnicy preferujący styl ofensywny wybierają najczęściej okładziny o maksymalnej, dostępnej grubości.

‌‌

W sporcie wyczynowym nie sposób też wspomnieć o samym kleju. Obecne przepisy dopuszczają używanie wyłącznie klejów wodnych, które nie wspomagają już naturalnych właściwości okładzin, jak to miało miejsce w przypadku wszelkich spoiw kauczukowych. Te ostatnie były wykorzystywane z wielkim zamiłowaniem przez grona zawodowe, jak i amatorskie, a samo pojęcie „gra na świeżym kleju” funkcjonuje wśród grających już od kilku dekad. We współzawodnictwie kwalifikowanym niedopuszczalna jest praktycznie żadna ingerencja w okładziny, które muszą być certyfikowane przez Międzynarodową Federację Tenisa Stołowego. Na turniejach często przeprowadza się odpowiednie testy, mające na celu ustalenie czy nie doszło do modyfikacji okładziny w wyniku zastosowania nieprzepisowego kleju lub tuningu¹. Producenci sprzętu do tenisa stołowego wyszli jednak naprzeciw oczekiwaniom środowisk pingpongowych i od czasu zaostrzenia przepisów dostarczają na rynek okładziny z tzw. efektem wbudowanego kleju. Najlepsze z nich potrafią już fabrycznie dostarczyć pożądane właściwości, bez uciekania się do dodatkowych zabiegów.

‌Do zobaczenia przy stole !

Rafał Suszycki

¹ Tuning – chemiczne „uzdatnianie”, przeprowadzanie przez zawodników zwykle we własnym zakresie, polegające na nasączaniu podkładów okładzin specjalnymi preparatami chemicznymi w celu zmiany parametrów (m.in. sprężystości) okładzin i uzyskania innego efektu odbicia piłki.